Kobiety płynące na fali ogólnoświatowego buntu przeciwko staremu porządkowi nie tylko nie znalazły spodziewanego szacunku, szczęścia, czy zaspokojenia, ale też coraz częściej mówią o stresach i napięciach związanych z życiem zawodowym i społecznym

W ten zwykły, szary dzień, spotyka Jezusa, który zdradza jej największą tajemnicę świata! Otwiera przed nią najwspanialsze – ukryte dotąd, ukryte przez wieki - źródło życia!

Okropne, ciemne czasy bezprawia. Czy te czasy się skończyły? Wydawałoby się, że tak... 

Wydaje się rzeczą bezsporną, że coś takiego jak ogólnoświatowa pandemia jest dla nas znakiem od Boga, ale czy jedynym? Od początku XX wieku było co najmniej kilka niezwykłych wydarzeń, które zaskoczyły cały świat swoją skalą. Biblia uczy nas, że znaki te będą przypominać bóle porodowe kobiety, a to znaczy, że wraz z upływającym czasem będą częstsze i mocniejsze, chociaż nie zawsze takie same.

Ludzie zaś narzekają i bluźnią Bogu, którego Imię jeszcze czasami wspominają, zastanawiając się co z Nim jest nie tak, że takie rzeczy się dzieją. Nie siebie, ale Boga obarczamy odpowiedzialnością za nasze krzywdy. Czy to jest jednak uczciwe z naszej strony? 

Czytając Biblię co rusz trafiamy na piękne Boże obietnice, ale obwarowane warunkami. Są takie, na które zbytnio nie zwracamy uwagi (choć to błąd), ale są też inne, od których Boże Słowo uzależnia nasze zbawienie. Tutaj nie można już sobie pozwolić na nonszalancję, czy tylko powierzchowną ocenę sytuacji

Jak ożywić skostniałych, czyli umierających chrześcijan? Jak ruszyć z miejsca zbór, w którym większość jest skostniała? Nic się im nie chce, do niczego ich nie nakłonisz i w zasadzie jesteś bezradny.

Jest cierpienie, które nigdy nie przyjdzie – chyba, że sam otworzysz mu drzwi. Gdy nie zechcesz – nigdy go nie doświadczysz. Jest udziałem tylko tych, którzy go... pragną!

Jeśli więc chcesz budować się w dom duchowy – wiedz, że będziesz kształtowany według Jego wzoru, według Bożej myśli. I nie tylko powierzchownie, nie tylko serce...

Dzieło, do którego został posłany Duch Święty jest niezwykle istotne, ponieważ ciało i krew nie mogą objawić piękna i ogromu Boga ani Jego dzieła, nie mogą zobaczyć bogactwa i chwały jaka jest w Chrystusie.

To będą bracia i siostry w których będziesz miał oparcie. Razem będziecie nieść wasze troski i problemy, razem będziecie się radować, razem trwać. 
To nie będą "e-bracia", których zabraknie w chwili gdy wyłączą prąd lub gdy zepsuje się komputer.

Co oznacza zaparcie się siebie?

Nic innego, jak to, że powstajesz sam przeciwko sobie. Otrzymujesz poznanie, co jest wolą Bożą w danej chwili i gdy widzisz, że w sercu rodzą się przeciwne pragnienia, mówisz swojej starej naturze, swojemu sercu, swoim pragnieniom – NIE! To bardzo wielka, kosztowna ofiara.

Błąd polega na tym, że chcemy, aby Bóg zesłał nam przebudzenie na naszych warunkach. Chcemy otrzymać do rąk własnych moc Bożą, przywołać ją do siebie, aby dla nas pracowała i posuwała do przodu chrześcijaństwo według naszej modły.

„I dano mi trzcinę podobną do laski mierniczej i powiedziano: Wstań i zmierz świątynię Bożą i ołtarz, i tych, którzy się w niej modlą...” 

Królowie pogan panują nad swoimi poddanymi. Korzystają ze swojej mocy i wysilają się, aby ludzie myśleli, że to jest dla ich własnego dobra. Lecz nie powinno tak być nigdy w kościele. Tutaj przeciwnie, ten, który przewodzi niech będzie jako niewolnik, a ten kto rządzi, jak najmłodszy

Gdy czytam o kościołach głoszących ewangelię sukcesu, myślę sobie: „Gdyby nie to, że jestem już chrześcijaninem, nie chciałbym mieć z chrześcijaństwem nic wspólnego”. Innymi słowy, jeśli tak ma wyglądać przesłanie Jezusa, to mówię „dziękuję, nie skorzystam”.

Obracać łaskę w rozpustę, to brać więcej niż potrzeba. Zamiast powstać do walki przeciw grzechowi, zamiast odrzucić pokusę i zaprzeć się siebie – być biernym i dać się zwyciężyć grzechowi.

Oprócz tego, że to Ja jestem twoim Bogiem, zapamiętaj jeszcze ten szczegół:

„Pan jedynie!”

Jest coś, co powinno przejmować nas dreszczem – jedno z Imion Boga brzmi: „Zazdrosny”! 

Bóg jest wszystkim! Jezus musi być wszystkim! Jedynym skarbem, jedyną ozdobą, jedyną miłością!

Nie tylko przebaczenie jest Bożym darem, nie tylko odpuszczenie grzechów jest darmo. Czyste i święte życie też jest Bożym darem dla ciebie! Nowe życie w Chrystusie – jest Bożym darem!

Stawanie się jak Chrystus można porównać do zajmowania całej ziemi Kanaan lub do wspinania się na bardzo wysoką górę.

Czy słyszysz to wołanie? To wezwanie rozlega się spoza murów miasta i jest skierowane do nas! Jezus nas wzywa do siebie, poza obóz, poza miasto! Jeśli jesteś umęczony i udręczony życiem – wyjdź do Jezusa!

Miłość słucha rozsądku, ale pożądanie nigdy tego nie czyni. Miłość jest ostrożna, natomiast pożądanie jest ślepe i rozpustne.

Czy to była prawdziwa miłość? Sam dojdź do tego.

Niech Cię błogosławi Pan Bóg. To najbardziej właściwa forma naszego błogosławieństwa w stosunku do drugiego człowieka. Jeśli chcesz wyrazić swoje błogosławieństwo (życzenie) innej osobie, to tylko w takiej formie.

I tak wiara przestała być miłością do Chrystusa i stała się realizacją naszych projektów. Zamiast naśladować Jego, próbujemy stworzyć królestwo na ziemi, zbudowane z naszych marzeń.

Świętość musi przeniknąć całe nasze wnętrze. Objąć wszystko – serce, duszę i myśli. Dlatego nasza świętość nie kończy się na spotkaniu Jezusa, nawet na chrzcie Duchem Świętym.

To początek świętości.

Zarówno zbawienie jak i sprawiedliwość – są Bożym prezentem. Chwała Panu Bogu!

Z tym, że szaty zbawienia otrzymujesz pod krzyżem, a płaszcz sprawiedliwości otrzymujesz... przy Bożym ołtarzu oczyszczenia!

 Dlatego nie dziwmy się, że Pan Jezus zamiast łechtać ucho i mówić, że jakoś to będzie, mówił wprost: „idź i więcej już nie grzesz”. Po to się objawił, po to umarł w męczarniach, byśmy mogli skończyć z grzechem. 

 Na koniec niezwykłe „pójdźcie”. Tak piękne, że choćby dla niego samego, warto być posłusznym wszystkim wezwaniom Boga. Będzie to ostatnie, lecz jakże błogosławione wezwanie, skierowane do tych, którzy wypełnili wolę Ojca i zwyciężyli 

Postawa Jezusa sprawiała, że uczniowie mogli zachować pokój i czuć się spełnieni bez względu na to, czy ktoś się nawrócił, czy nie. Tego pokoju i poczucia dobrze wykonanej służby nie mają współcześni „rybacy dusz”. Gdy połów się nie udaje, gdy nikt się nie nawrócił – są zestresowani, zniechęceni i czują się winni przed Bogiem.

 W ostatnich dziesięcioleciach bunt człowieka coraz bardziej upodabnia się do buntu (części) aniołów. Ludzie również nie chcą „zachować swojego pierwotnego stanu”. Odrzucają to, że Bóg stworzył „ludzi na obraz swój, na obraz Boga stworzył ich: stworzył mężczyznę i kobietę”. W elitach politycznych, kulturalnych i społecznych zapanowało szaleństwo, uderzające w fundament fizycznego, biologicznego istnienia człowieka.  Niestety, takie myślenie wkradło się już do Kościoła... 

Wielki Babilon wyłonił się z systemu świata a wszetecznica – ze sfery duchowej.

Babilon wychodzi z kręgu świata, z kręgu ciemności a wszetecznica wychodzi z kręgu Kościoła. Babilon zawsze należał do szatana, wszetecznica była kiedyś poślubiona Chrystusowi, lecz go zdradziła, stąd nazwa – wszetecznica.

 Nie zachwycają się Jezusem ludzie XXI wieku...

Wielbią Jezusa, gdy kocha, przebacza, błogosławi, uzdrawia, daje pracę, pieniądze, powodzenie...

Gdy zaczyna uczyć - tracą zachwyt.

Jeśli budujemy kościół w oparciu o najnowsze komercyjne metody rozwoju przedsiębiorstw, stosując sprawdzone chwyty marketingowe, wychodząc naprzeciw oczekiwaniom i standardom świata, to możemy się łudzić, że rosnąca liczba członków zboru świadczy o poszerzaniu granic Królestwa Bożego.

 Oni mieli to coś, że pięć minut ich kazania wystarczyło, by kilka tysięcy ludzi przyszło do Jezusa, a sparaliżowany od urodzenia, od ponad czterdziestu lat człowiek mógł teraz skakać i wielbić Boga. Mógł wreszcie sam wejść przez otwarte drzwi do świątyni. Nie potrzebowali wynajmować pobliskiej areny, zapraszać na pokazy walki chrześcijańskich gladiatorów, czy chrześcijańskich wyścigów rydwanów. To co potrzebowali, i to co mieli, to "szeroko otwarte wrota" do głoszenia Ewangelii, do rozdawania życia Jezusa Chrystusa.   

Zachęta przekazana słowami nie na wiele się zda. Natomiast życie ciche i pokorne, szczęście wypisane na twarzy, bo pochodzące z przepełnionego radością serca, widoczne poświęcenie i wytrwałe znoszenie cierpień w naszej służbie dla Pana, będzie najlepszą zachętą dla innych, by poszli tą samą drogą, by ochoczo podjęli się służby w Kościele.

W momencie, gdy popełniasz grzech – nic się nie dzieje (tak się przynajmniej wydaje). Nikt tego nie widzi, sąd Boży jeszcze nie nadchodzi, ziemia się nie rozstępuje, w zborze ściskają ci serdecznie rękę i z uśmiechem witają... O! Udało się!

Jeszcze nie wiesz, że już przyszła słabość...

Przenosząc to porównanie na grunt duchowy możemy powiedzieć tak: wyprowadzenie człowieka ze świata zajmuje Bogu zaledwie moment (jeden dzień), natomiast wyprowadzenie świata z człowieka wierzącego zajmuje, jak owe 40 lat, całe nasze życie. Inaczej mówiąc: zbawienie otrzymujemy w jednej chwili, uświęcenie jest długim procesem.

Szatan kusi aby ludzie zwrócili się ku płytkiemu życiu wołając tylko ''Panie, Panie''!
Taka postawa nie wymaga żadnego krzyża, dlatego jest zawsze popularna. Nie można kłaść mocy ani darów Ducha Świętego, ani absolutnie niczego przed Jezusa.

Pokora – ozdoba Jezusa – pozwoliła, by Bóg mógł udzielać mu łaski bez miary a to znaczyło: pełnia Ducha Świętego, mądrość i moc, wysłuchane modlitwy, wygrane walki, dokonanie dzieła zbawienia, pełne mocy zmartwychwstanie.

Nowością jest, że to co dotąd uważane było za godne potępienia, za wynaturzenie, za wstydliwy margines, zaczęło żądać dla siebie akceptacji i uznania za normę. Dobitnym tego przykładem jest to, że związki osób tej samej płci zaczęły domagać się oficjalnego usankcjonowania i przywilejów zastrzeżonych dotąd dla małżeństw.

Cóż bardziej zdumiewającego niż łaska? Nic bardziej nie odróżnia chrześcijaństwa niż przesłanie łaski. Nikt z nas nigdy nie poznałby naszego wspaniałego Zbawiciela i Pana bez Jego łaski odkupienia i pojednania.

 Nie jest więc dziwne, że przeciwnik stara się rozwinąć to wspaniałe przesłanie tak, aby wyglądało na jeszcze bardziej wspaniałe, równocześnie zdobiąc ja śmiertelną trucizną zwiedzenia i spaczenia.

Biblijne przesłanie o łasce jest wspaniałe, pełne jest chwały i zmienia ludzkie życie. Bez niego nie przetrwalibyśmy nawet jednej sekundy naszego życia. Jest jednak też i inne poselstwo, głoszone dziś w imię nowej reformacji łaski, które miesza prawdę z niebezpiecznym oszustwem.

Biblia wyraźnie stwierdza, że cudzołożnicy i wszetecznicy Królestwa Bożego nie odziedziczą. Tym bardziej przeraża fakt coraz powszechniejszych rozwodów i powtórnych małżeństw. Czy takim postępowaniem zmienimy Boże Prawo, na zasadzie "siła złego na jednego"? Przenigdy! To nie Bóg się ugnie - ugiąć ma się grzesznik.

Głosząc Chrystusa ukrzyżowanego, nie głosisz „słabego i pokonanego” Chrystusa.

Z Golgoty do zmartwychwstania w wielkiej mocy i chwale, są tylko trzy dni...

Jedną z duchowych klęsk powstałych wskutek nie głoszenia Chrystusa ukrzyżowanego jest coraz większa rozwiązłość i letniość. Apatyczne chrześcijaństwo. Takie, które wymościło swoje chrześcijańskie legowisko wszelkimi wygodami i uciechami rodem ze świata i ani myśli się stamtąd ruszyć. Jeśli mówisz mu o wiernym i poświęconym życiu, nerwowo się szarpie.

Kościele, jakiego Chrystusa dzisiaj zwiastujesz? Ukrzyżowanego, czy atrakcyjnego, zaspokajającego gusta wszystkich? Czy idziesz posłusznie za Nim, dziwiąc się nieraz, że w czasie, gdy byłeś zajęty organizowaniem „czegoś”, twój Mistrz zbawił właśnie upadłą grzesznicę?

Kościół jest na tej samej drodze. Od Pięćdziesiątnicy do teraz poruszaliśmy się od przebudzenia do flirtowania ze światem. To smutny dzień, kiedy ludzie Boży myślą, że muszą wyglądać i działać tak, jak świat. 
Generał Booth prorokował o dwudziestym wieku. ,.Będzie religia bez Ducha. Chrześcijaństwo bez Chrystusa, zbawienie bez pokuty. Niebo bez piekła." 

Miłość do świata jest wielkim problemem zarówno wśród ludzi młodych jak i starszych. Świat „da się lubić” i robi wszystko, by skusić każdego. Ci, którzy dają się oszukać i wchodzą w układy ze światem, wpadają w przeróżne sidła, i nie wiedzą, jak z nich wyjść. Wielu myśli, że ze świata zawsze da się wyjść, przecież syn marnotrawny jest tego przykładem, jednak życie pokazuje, że niestety – wielu tam umiera. Przyłóżmy więc serce, by wziąć z tej przypowieści właściwą lekcję.

„Gdy kościoły nie mają już Ducha Świętego, uruchamiają programy". 

Stale powinniśmy pamiętać o celu swego życia. Naszym przeznaczeniem nie jest szczęście ani zdrowie, lecz świętość.

Rozpoczął się tęsknie oczekiwany okres wakacyjny i urlopowy. Wielu ludzi indywidualnie, a także całymi rodzinami kompletuje bagaże i wyjeżdża w różne strony. Każdy chce oderwać się od codzienności, prac, obowiązków, nauki i ciągłej bieganiny, wyluzować się i odpocząć.
W tym wszystkim, wielu zapomina o grożącym im niebezpieczeństwie...

Nie możemy więc przyjmować ludzkich tradycji, które łechcą być może nasze uszy, ale musimy przyjmować zalecenia apostolskie dotyczące naszego życia i sposobu funkcjonowania Kościoła. Im bliżej przyjścia Pańskiego tym bardziej Kościół narażony jest na błędne nauki oraz odrzucanie prostych zaleceń Słowa Bożego, które tłumaczone są jako nieaktualne już do naszych czasów.

Co więc zrobić z cierpieniem? Do czego Bóg wzywa? Potrzebna jest zmiana myślenia. Zmiana paradygmatu. Zamiast „Boże, kiedy wreszcie cofniesz cierpienie”, w to miejsce „Boże, pomóż mi dorosnąć.”
Najlepsza rzecz, jaką możemy zrobić z cierpieniem, to jak najszybciej do niego dorosnąć.

Jaki okup trzeba zapłacić Bogu, żeby nie być „wytępionym ani zniszczonym przed obliczem Bożym”? Jakie „układy” trzeba mieć z Najwyższym, jak wysoko trzeba zajść w sile, popularności, mądrości, może w bogactwie?
Jak myślisz, czego Bóg może żądać od człowieka, by darować mu tak wielkie błogosławieństwo?
Ogromnej fortuny, niezwykłych osiągnięć, ogromnej wiedzy, wielkiej ofiary?
Otóż nie! Nic z tych rzeczy. To, czego żąda Bóg jest tak proste, że aż trudno w to uwierzyć...

Lud Boży bez modlitwy – to martwy lud.
Modlitwa na nabożeństwie, to ważna, lecz niewielka część życia modlitewnego chrześcijanina. Zasadniczy ciężar modlitwy – to komora modlitewna.

Jednak w tamtej chwili w drzwiach pojawił się Ktoś, kto był przeciwieństwem poprzednich „pasterzy”. Jego oblicze było piękne – biła z niego jasność Bożej chwały, oczy były pełne miłości, gesty łagodne a słowa miłe i kojące. Mówił łagodnie: „pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie” Mt 11,28.
Serca owiec zadrżały ze szczęścia. W drzwiach stał Dobry Pasterz! 

Z Biblii wynika, że można być nawet aniołem, ale jeżeli przekracza się wyznaczone przez Boga granice, to naraża się na gniew Boży [Jd 1,6], a już na pewno nie można być wtedy dla innych wzorem.

Tylko tyle – powiedział. Nie potrzebował potwierdzać wiarygodności swoich słów trzęsieniem ziemi, zaćmieniem słońca, powodzią, biciem piorunów. Nie robił wśród ludzi referendum, czy w to wierzą, czy nie.
Po prostu – POWIEDZIAŁ: trzeciego dnia WSTANĘ!! Zaledwie przyszedł poranek - POWSTAŁ z martwych! Alleluja!

Ludzie to kochają!
Kochają „duchowe fajerwerki”, błazenadę, powierzchowność, zmysłowość i tym podobne rzeczy. Cieszą się jak dzieci, że świat i rozpusta znalazła się w domu Bożym. Kiedy znajdują w kościele zmysłowość, folgowanie pożądliwościom i miłość do świata – cieszą się jak dzieci, które odnalazły w błocie swoją dawną, ulubioną zabawkę. Kiedy serwuje im się śmiech, żarty i głupotę – klaszczą w dłonie i podskakują z radości.

Ten werset powinno się umieścić w wielu kościołach, tam, gdzie panuje cielesność i letniość. Tam, gdzie krzywdą dla „wiernych” są żądania „niezrozumiałych” Bożych przykazań. Tam, gdzie ludzie są wygodnie rozparci w swoich kościelnych fotelach, i na każde „dokuczliwe” przykazanie Boże mają przeróżne deklaracje, oświadczenia, teologiczne wywody i „przedyskutowane problemy”. Myślą, że gdy wyciągną w stronę Boga taki „papier” - Bóg zawróci i da im spokój. Są zadowoleni z osiągniętego celu – mogą zachować „swoje życie”, mogą dalej miłować świat i robić „krótkie wypady” na szeroką drogę.

Dlaczego młodzież jak zauroczona patrzy w świat i jego wartości, gotowa zaprzedać mu swe dusze, a dla Jezusa nie poświęci nawet godziny w ciągu dnia? Dlaczego liderzy, wychowujący młodzież, zamiast pokazywać i uczyć na czym polega prawdziwa pobożność – serwują im rozrywki, muzykę i zabawy importowane prosto ze świata? Dlaczego coraz więcej dorosłych ludzi jest zaangażowanych w „swoje” życie – maksymalnie atrakcyjne i przyjemne, natomiast mało jest tych, którzy dla Boga gotowi są znosić uciski, utrapienia i doświadczenia?

Drogi przyjacielu, jeśli teraz odwrócisz się od Chrystusa i pójdziesz za Jego nieprzyjacielem, to trafisz tam, gdzie będzie diabeł./ Możesz kontynuować swoją dotychczasową drogę, ale wiedz, że skończy się ona z diabłem i aniołami jego w wiecznym ogniu.
Tak więc, bądź mądry nie dla kogoś innego, lecz dla samego siebie. Przyjdź, przyjdź do Chrystusa, powiedz Mu z głębi swojej duszy: „Stań się i moim Dobrym Pasterzem!”.

Obchodząc Pamiątkę Wieczerzy Pańskiej, wspominamy śmierć Pana Jezusa, spożywamy chleb i pijemy wino z kielicha, jako społeczność Jego ciała i krwi. Ale czy to tylko tyle? Czy na tym kończy się znaczenie i wartość kielicha Pańskiego w życiu chrześcijańskim ? Chciejmy zajrzeć do świętej księgi, Biblii, co Ona mówi na temat Bożego kielicha .
Otóż czytając zauważamy, że Biblia mówi o czterech kielichach.

Lecz najsmutniejsze w tym wszystkim jest to, że informacje takie, jak wybór lesbijki na biskupa, powoli przestają już nas szokować. Coraz szybciej oswajamy się ze światem na terenie Kościoła. Nic co świeckie, nie jest nam już obce. Nie razi już nas też to, że trwający w grzechu członkowie Kościoła przestają mieć jakiekolwiek skrupuły z tym związane. "Czy się wstydzą, że popełnili obrzydliwość? Oni nie potrafią się wstydzić, nie umieją także się rumienić" [Jr 6,15]. Są zakałą w społeczności świętych, wcale się tym już nie przejmują a i my przyzwyczajamy się do ich obecności.

Oj, jak mocna była moja wiara, a dziś upadłam i nie mam nikogo, kto by mnie podniósł. Odeszłam od Boga 5 lat temu, gdy poznałam mojego obecnego męża. Mamy trzyletnią córeczkę, a za cztery miesiące urodzi się drugie dziecko. Bardzo wiele problemów doświadczyłam w małżeństwie, a teraz nie mam już sił. Mój mąż podniósł na mnie rękę, a ja noszę w sobie dziecko. Obwiniam się, że to kara za moje odejście od Boga… Brakuje mi Boga.  Jestem bezradna, nie wiem, co mam robić, nie wiem, czego chcę. Nie wiem, jak wrócić do Boga. Nie wiem, dlaczego piszę. Nie mam sił, by dalej żyć. Czy Bóg mi kiedyś wybaczy?”.

Nie to jest najważniejsze czy wydajesz plon trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny czy stokrotny. Ważne jest to, by każde (!) ziarno, które posiał Siewca wzeszło i wydało owoc!
To nie ślepy los rozdaje poszczególne rodzaje gruntów. To nasz dobrowolny wybór! To my decydujemy, jaką rolą jesteśmy.

Łaską jest jeśli człowiek w ubóstwie Chrystusa znajdzie swoje bogactwo. Nie w bankach, w intratnym stanowisku, w zagranicznym angażu, lecz w ubóstwie Chrystusowym. Łaską jest jeśli zrozumiemy, że Jego ubóstwo nie przynosi nam biedy, lecz przeciwnie – ubogaca nas! Jezus stał się ubogim ze względu na nas. Chwała Jezusowi za jego miłość!

"Panie, Boże Zastępów, dopókiż gniewać się będziesz, pomimo modlitwy ludu swojego?" (Ps. 80,5)
Czy Bóg może się gniewać? Czy to możliwe? Wydaje się, że - jako wierzący - nie znamy Boga z tej strony. Nie przeżyliśmy plagi w zborze, a jeśli - na przykład - jest susza, to dotyczy całego kraju. Chyba wielu wierzących, rozradowanych w Panu, nie myśli o tym, że Pan Bóg może się gniewać.

Mojżesz, gdy dorósł – odwrócił się od Egiptu!! Mało tego! Zamiast przemijającej rozkoszy grzechu wybrał ...hańbę Chrystusową! Zamiast pławić się w rozkoszy i dobrobycie – wolał znosić uciski razem z Bożym ludem! Tylko wiara może tego dokonać!
Niezwykły człowiek, bohater wiary w pełnym tego słowa znaczeniu. Ze względu na swój wybór, będzie sędzią tych wszystkich, którzy na odwrót – zamiast Boga, wybierają świat. Tych, którzy dają się zwieść podszeptom szatana, że życie w blasku świata jest atrakcyjniejsze niż w Kościele Jezusa Chrystusa. Tych co na świat i jego pokusy, zwalają winę, tłumacząc swoje upadki, niewierność i miłość do świata.

Życie na osobności z Panem... Nie ma nic cenniejszego i piękniejszego! Zawsze było ekscytujące. Nieporównywalne z niczym! Boża reguła się nie zmienia. Chcesz poznać i... mieć prawdziwe życie? Szczęśliwe i błogosławione życie? Wyjdź do Jezusa, poza obóz...
Opuść miasto. Opuść gwarny, szalony, obłąkany świat! Idź wiernie za Jezusem!

O! Jakże wielu zatrzymało się przed krzyżem! Szli za Jezusem chętnie, gdy wyplątywał ich z cierni, gdy opatrzał rany, gdy koił ból. W euforii szli za Nim, gdy czynił cuda, wyganiał demony, uzdrawiał ślepych, wskrzeszał z martwych...
Jednak na wezwanie z krzyża - „pójdź za mną” - odpowiada niewielu. Większość odwraca się i rozgoryczona odchodzi. 
„Twarda to mowa...” - mówią.

Niech was Bóg błogosławi, droga młodzieży. Zrozumcie i oceńcie wzniosłe i przepiękne prawo - żyć bez grzechu i tworzyć życie rodzinne nie dotykając zabronionego. To słodko umieć tworzyć życie rodzinne tak , aby otrzymać od Boga nie cząstkę, a pełnię błogosławieństwa. Zaczynać życie w szczęściu i szczęśliwie je zakończyć. Zapewniam was; Bóg ma dla każdego z was szczęśliwą przyszłość. Bardzo ważne jest doczekać się jej w nadziei, w służbie Panu, w świętym chodzeniu przed Jego świętym imieniem.
  Proście Boga, aby pomógł wam poczuć cenę życia w świętości, aby pomógł zrozumieć te granice, w których należy się chronić nie skalanym, żeby otrzymać całą pełnię błogosławieństwa w życiu rodzinnym.

Plotki i obmowy są narzędziami szatana. On wie, że podzieleni i walczący wzajemnie będziemy zbyt słabi, aby mu się przeciwstawić. Musimy się zatrzymać i pomyśleć zanim coś powiemy i postanowić, że nie będziemy przyjmować i szerzyć plotek. Możemy tak postępować dzięki łasce i naszej decyzji dokonywania właściwego wyboru w każdej sytuacji.

Czas i wydarzenia biegną ciągle do przodu. Nadchodzi starszy wiek życia. A co za tym idzie, zaczyna się patrzeć na życie i na śmierć już z innej płaszczyzny. To co kiedyś wyglądało bardzo piękne, wartościowe, traci swój blask, pozostawia pustkę, niepokój, lęk nie tyle przed śmiercią, co przed przyszłością.

A kim dla ciebie jest Jezus Chrystus? Jak wielkim? Jak jesteś Nim zachwycony? Wielu szuka większych niż On, lepszych, silniejszych, sławniejszych... Wybierają spośród plew i śmieci tego świata. Wybierają takich, którzy mają splamiony honor, żyją daleko poza krawędzią normalności i moralności, wybierają rozbitków sukcesu, zniewolonych przez żądzę bogactwa, popularności i sławy. Nawet w domach chrześcijańskich można spotkać plakaty z portretami wynaturzonych tzw. idoli...
Co za ułuda, co za koszmar!! Kto może dorównać Jezusowi Chrystusowi ?!

Jeśli nasze życie jest pomieszane: nabożeństwa przeplatają się z programami telewizyjnymi, ciche modlitwy - z kłótniami w małżeństwie, służenie Bogu - z dogadzaniem ciału, uwielbienie - z plotkami i obmowami, kościół – ze światem - to taka służba nie jest niczym lepsza niż ta, którą Jezus zastał w Jerozolimie... 
Nie tego oczekuje Bóg, nie do takiej służby nas powołał.

Dlaczego tak mało prawdziwych ojców? Bo niewielu stać na zapłacenie koniecznej ceny. Dobry ojciec nie rodzi się bowiem na oddziale położniczym, czy na kursie dobrego ojcostwa. Dobry ojciec rodzi się w wyniku złożenia ofiary!

Słowo Boże w tym miejscu mówi o niezwykłej rzeczy: Noe poprzez fakt zbudowania arki – wydał na cały ówczesny świat wyrok! Nie wydał go swoimi ustami. To jego wierność wydała wyrok na niewiernych. Jego czystość stała się wyrokiem dla nieczystych a jego posłuszeństwo stało się wyrokiem dla nieposłusznych.

„Rzuć w proch złoty kruszec” – z tych słów nie przemawia surowość i oschłość Boga, lecz Jego miłość.
Nie wahaj się! Zapłać konieczną cenę. Jeśli chcesz doświadczać pełnej mocy Ewangelii. Tylko lekkomyślni i powierzchowni mówią, że nic nie trzeba płacić. Za bylejakość i płyciznę – owszem, nie trzeba nic płacić, ale za pełnię trzeba płacić wszystkim!

Niestety, w naszych czasach zanika "mowa o krzyżu". Zanika dlatego, ponieważ wielu nie chce słyszeć o tym, by na dobre porzucić świat. Nie chcą być ukrzyżowani razem z Chrystusem. Wolą by On był ukrzyżowany za nas. Tacy ludzie wolą raczej grzeszyć niż cierpieć z Chrystusem.
Dlatego też nigdy nie zakończą definitywnie z grzechem, ciągle będą się w nim plątać.

Naprawdę twarde słowa! Ale twarde dla słuchających a nie dla tego, kto je mówi! Pan Jezus mówi je w miłości i w szczerości. Przyszła chwila, gdy decyduje się na objawienie jednej z największych tajemnic – tajemnicy społeczności z sobą. Społeczności niezwykle bliskiej, gdzie stajemy się jedno z Bogiem.
Ten chleb – to Ja – powiada Pan Jezus.

Ci, którzy słuchali, dokładnie zrozumieli, że ciasna brama to zmiana całego życia, to zwrot o 180 stopni, to zmiana wartości, sposobu życia, to bezwarunkowe porzucenie świata, to życie nie dla siebie lecz dla Boga, to poddanie, posłuszeństwo i wierność.

Ale to łaska. Możemy śpiewać prawdziwemu Bogu, a inni niech słyszą. Niech słyszą inni bogowie, a przede wszystkim niech słyszą ludzie, którzy im służą! Niech słyszą i dziwią się. Bo my śpiewamy inne pieśni niż te, które zna świat!  Pieśni śpiewane żywemu Bogu przepełnione są radością i wdzięcznością. Pełno w nich zachwytu i uwielbienia. Są spontaniczne, wypływają nie tylko z ust ale z serca.

Kiedy czytamy ostatnie słowa w Biblii, szczególną uwagę powinna zwrócić Boża rada skierowana bezpośrednio do każdego z nas:
„...kto święty niech nadal się uświęca” Obj. 22,11
Szczególne słowa... Błogosławiony ten, kto o nich pamięta.

Warunkiem dorośnięcia do pełni wymiarów Chrystusa jest naśladowanie Jezusa. Tu nie wystarczy tylko „poetyckie marzenie” lub intelektualne pragnienie. Trzeba stać się Jego uczniem. Wejść na wąską drogę. Krok po kroku uczyć się chodzić Jego śladami. Coraz dalej i dalej...
Od duchowego niemowlęctwa, przez młodość, wiek dojrzały – do doskonałości!

Jest w tym świecie jeden szczególny bazar. Ponadczasowy, uniwersalny, znany wszystkim pokoleniom i narodom. Chociaż bardzo ponury i groźny – ma zawsze wielu klientów. Nie odstrasza groźna, wybuchowa atmosfera, ani wyczuwalny odór nieszczęścia, cierpienia i... śmierci. Tłok, gwar, pusty śmiech, przepychanki, jarmarczne kłótnie i burdy – wszystko tam znajdziesz.
Bazar świata. Bazar dusz.

Łatwo przychodzi nam wytracić to co liche i marne. W tej mierze prawie zawsze zgadzamy się z Bogiem. Ochoczo bierzemy się za pracę by zadowolić Pana Boga. Wyrzucamy z serca rzeczy, które nam zawadzają, które są już stare, mało atrakcyjne. Rzeczy, którymi nie wypada się chwalić przed innymi, które przynoszą wstyd. W tej mierze jesteśmy gorliwi. Potem, jak Saul, oczekujemy od Boga pochwały...
A Bóg mówi: żałuję....

Od czasu, gdy Pan Jezus Chrystus pojednał nas z Bogiem przez Krzyż, otworzyło się miliony kryjówek. Niezliczone strumienie ludzi ciągnęły w nadziei pod Golgotę ze swoim strachem, oskarżeniem i wstydem, niosąc swój grzech. I tam doznawali... zbawienia! Przychodzili w pokucie, ze łzami, a odchodzili w radości i pokoju. Przychodzili jako potępieni a odchodzili jako zbawieni na wieki! Skończyła się ich niewola i ukrywanie.

W średniowieczu rynsztokiem płynęły wszelkie nieczystości – odpady, zlewki, odchody. Kiedy przez dłuższy czas nie było deszczu, w mieście zalegał potworny fetor a ludzie z utęsknieniem wyczekiwali na deszcz, który zmywał nieczystości. Takim cuchnącym rynsztokiem jest promowany dzisiaj seks.
Kiedy naśladujemy zachowania świata w swoim małżeństwie – kalamy swoje łoże. I (bez wyjątku!) podlegamy Bożemu sądowi. Sądowi, który nie skończy się ułaskawieniem lecz... wyrokiem!

A z grzechem igrać nie wolno! Bóg w końcu „oddał nas w moc naszych grzechów”. Nie było by tak, gdybyśmy „czynili sprawiedliwość i pamiętali o Jego drogach”. Takim Bóg wychodzi na spotkanie! Takim daje moc do czystego życia. Takich broni i strzeże. Nie pozwala, by to co jest piękne i cenne legło w gruzach.
Odwrotnie! Jest coraz piękniejsze i jeszcze bardziej drogie niż na początku! Życie w Bożej chwale!

Nie taka jest rola Pańskiego Pomazańca. Wielka jest dzisiaj potrzeba Pomazańców Pańskich, którzy by walczyli za dorastające dzieci, za młodzież, za starszych zboru, za pastora. Na pewno moglibyśmy wtedy oglądać przebudzenia podobne do tych z góry Karmel.

Jakież było zdziwienie szatana, a potem wściekłość, kiedy kolejne jego ataki były rozbijane w puch, a śmiercionośne kopie kruszone jak zapałki. Pan Jezus szedł przez ten świat grzechu i nieprawości jak potężny huragan, niszcząc wszelką nieczystość i grzech! Druzgotał wszelkie zapory grzechu i niszczył najpotężniejsze warownie nieprzyjacielskie.
Nastał dzień pomsty i rok Bożego odkupienia! (Iz. 63,4). Alleluja!

Na dzisiejszych duchowych drogach nastał przedziwny zwyczaj; usuwa się odwieczne, czytelne i bezpieczne Boże drogowskazy i znaki, a wkopuje nowe. Takie, które pasują naszemu ciału, które idą w parze z „duchem czasu”. 
Na naszych oczach następuje szokująca „modernizacja ruchu drogowego”!!

Słowo Boże poucza nas jasno i wyraźnie: Pan Bóg patrzy równocześnie na sferę jawną i skrytą. Ważniejsza (!) jest dla Niego sfera skryta. Dlatego, jeżeli jest rozdźwięk między sferą jawną a skrytą – Bóg odrzuca jawną a pozostawia skrytą. 

A jednak dzieje się rzecz niesłychana: naród Boży, mając dostęp do Bożego źródła, woli "importować" śmieci i brud tego świata! To sprawia, że ich życie staje się podobne do życia ludów pogańskich.Można by powiedzieć: lud nierozumny i bezmyślny! Iść na taką "zamianę" może tylko człowiek niespełna rozumu. Tak, to prawda, że tylko głupi godzi się zamienić diamenty i złoto na śmieci i blichtr.
Jednak "era głupców" wcale się nie skończyła!...

Jakże wielu rezygnuje dzisiaj z zaproszenia wysłanego przez Króla, ponieważ siedząc przy Jego stole nie oglądną filmu zionącego wulgarnością, przemocą lub ze scenami erotycznymi. Nie poczytają książek zawierających pikantne wątki, nie zajrzą do artykułów z zawartością rzeczy niemoralnych i nieczystych. Nie poplotkują, nie wymienią sensacyjnych wiadomości o swoich bliźnich. Nie zrobią dobrego interesu, nie nabędą splendoru, sławy. Po prostu nie użyją życia...

Powiedzieliśmy już, że jak świat światem, ludzie wymachiwali flagami, tańczyli i zabawiali się w aktorów. Warto wspomnieć, że od zawsze były to po prostu skuteczne środki perswazji. Mówią o tym światowe autorytety w dziedzinie psychologii wywierania wpływu na ludzi. Wyraźnie wskazuje na to licząca sobie już kilka tysięcy lat historia propagandy, czyli sztuki wizualnej, polegającej na perswazji intelektualnej i emocjonalnej za pomocą fotografii, muzyki, tańca, literatury, teatru oraz kina, a wszystko to w celu ukształtowania określonych poglądów i zachowań zbiorowości lub jednostki. Innymi słowy, za pomocą ww. środków można wywrzeć wrażenie na ludziach, wpłynąć na zmianę ich myślenia. Czy można jednak za pomocą takich samych środków wywrzeć jakieś wrażenie na Bogu? 

Kiedy wkracza Duch Święty, Duch mocy – następuje niezwykły zwrot. Nic i nikt nie może Jemu stawić oporu. Kamienie palą się jak wata, woda wysycha w mgnieniu oka, chromy od urodzenia skacze na równe nogi, demony uciekają w otchłań, otwierają się groby... Grzech – choćby najbardziej „wrośnięty” w nasze serce – znika! Pełne zwycięstwo!! Alleluja!

Ważne pytanie: Muszę, czy nie muszę? Gdzie znaleźć naprawdę mądrego człowieka, który by poprawnie na nie odpowiedział?

Pan Bóg poświadcza: „Tak, amen!”, wielu będzie narzekać w „dniu Pana”. Do których będę należeć: do tych, którzy będą narzekać, czy do tych, których udziałem będzie wieczna radość?
Pan Jezus zabierze tylko dzieci światłości, dzieci dnia.

Czy Niebo zna twoją woń? Nie z pieśni dziękczynnych, nie z oklasków czy pląsów – bo taka ofiara niewiele kosztuje.
Z ołtarza...

Czy wiesz, co to znaczy? Trwasz tylko do pierwszej burzy, do pierwszej fali. Potem – czysta, gładka plaża. Jakby nigdy nic nie było tu zapisane... A może już dawno nie ma twego śladu...
Piaskowy pałac tak naprawdę nawet nie wie o tym, że został zmyty...

Mamy wolny wybór. Możemy się poniżyć, ale równie dobrze możemy zostać „przy swoim” - przy swojej racji, zarozumiałości, hardości. Pierwsze przyniesie nam Boże błogosławieństwo, drugie – hańbę.

Ale co wtedy, gdy jest to list powielany od wielu lat?
Wtedy bardzo prawdopodobne jest to, że otrzymamy od Pana Boga list, który ktoś, kiedyś, wyrył na kamiennej tablicy w starej katedrze w Lubece...

„...a wtedy dopomogło mu jego ramię i wsparła go jego sprawiedliwość. Przyoblókł się w sprawiedliwość jak w pancerz i hełm zwycięstwa włożył na swoją głowę, przyoblókł się w szatę pomsty i odział się w płaszcz żarliwości” Alleluja!!

Bo uświęcenie, a święty - to całkiem różne pojęcia. Być świętym wcale nie znaczy, że uświęcenie mam za sobą. Przeciwnie - to właśnie święty ma się uświęcać. "...kto święty, niech nadal się uświęca".

Pisze o takim „nowotestamentowym zakonie” Apostoł Paweł : ”Jeśli tedy z Chrystusem umarliście dla żywiołów świata, to dlaczego poddajecie się takim zakazom, jakbyście w świecie żyli: Nie dotykaj, nie kosztuj, nie ruszaj?” Kl. 2,20-21.
Jakże często ten fragment jest odbierany opacznie, przeciwnie do tego, co głosi.

Z całą pewnością można powiedzieć, że ludzie żyją w niewoli czasu, a dokładnie mówiąc – jego braku. Z tego też względu z jaką radością powinniśmy powitać ten wiersz z Psalmu : „naucz nas liczyć dni nasze...”. A więc jest sposób, aby wyłamać się z powszechnej pogoni za niczym! Można stać się mądrym i kimś wyjątkowym w tym zagonionym tłumie!
Jak to może się stać?

Dzisiejszy czas w życiu chrześcijańskim charakteryzuje się, tym, że zanika w nim "mowa o krzyżu". Zastępuje ją mowa o mocy, mowa o znakach, mowa o cudach. Nie przynosi ona jednak życiu chrześcijańskiemu mocy lecz przeciwnie - pozbawia jej, gdyż tylko „mowa o krzyżu jest mocą Bożą..."!
Nikt nie może twierdzić, że idzie za Jezusem Chrystusem, jeśli nie niesie SWEGO krzyża.

Chociaż sporo jest tych, którzy bawią się w wojnę, nie zmienia to faktu, że musimy codziennie prowadzić wielki bój, bo „ nie z krwią i z ciałem, lecz z nadziemskimi władzami, ze zwierzchnościami, z władcami tego świata ciemności, ze złymi duchami w okręgach niebieskich”! Ef. 6,12

Czy w tej walce pozostało nam walczyć przestarzałą bronią, taką jak karabiny, armaty, a może zostały już tylko szable i miecze?

Narodziliśmy się z Ducha i chyba nie jest to czymś niepojętym dla nas, kiedy słyszymy, jak Pan Jezus mówi o nas: „nie są z tego świata”. Ale tak naprawdę – do jakiego rodowodu łatwiej jest nam się przyznać: ziemskiego czy niebiańskiego?

„Ty zaiste zapalasz pochodnię moją...” Ps. 18,29
Odwołajmy się na chwilę do naszej wyobraźni: Oto nie zapalona pochodnia. Zbliża się do niej jasny płomień. Zapala się pochodnia. Zaczyna świecić tym samym światłem jak płomień, który ją zapalił.

„Bo jeśli się odwrócicie (od Boga) i przylgniecie do resztki tych narodów, które pozostały u was...” Joz. 23,12.
Nie uznawaj siebie za ostatecznego zwycięzcę, nawet, jeśli pokonałeś twierdze nieprzyjaciela, nawet jeśli zabiłeś jego sławnych i wielkich wodzów. Nie spoczywaj na laurach, nie syć się sławą. Przed tobą jeszcze wiele walki i duchowych zmagań.

Chrześcijaństwo jako uczniostwo - to doświadczanie potężnej mocy Ewangelii na codzień! To nieustający żar Bożej miłości, to pokój Boży, który przewyższa wszelki rozum, to radość w Duchu Świętym, to oglądanie chwały Bożej! „My wszyscy tedy, z odsłoniętym obliczem, oglądając jak w zwierciadle chwałę Pana, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwałę, jak to sprawia Pan, który jest Duchem" . 2 Kor. 3,18

Wielu wierzących jest dziś zadowolonych, bo ich jawna sfera dobrze się prezentuje, ma wysokie noty. Często jednak ich rzeczywiste duchowe życie, sfera ukryta przed ludźmi, przedstawia opłakany widok.

Ten strach przyjdzie i na ciebie. Nie uciekniesz przed nim. Będziesz musiał stanąć przed Stwórcą i odebrać sprawiedliwy sąd. Słowo Boże mówi, że w tym dniu ludzie będą wołali do gór i skał : “ Padnijcie na nas i zakryjcie nas przed obliczem tego, który siedzi na tronie”.Obj.6, 16
Pomyśl o tym zanim przyjdzie twój sąd.

 “Oto idą dni, mówi Pan, gdy spełnię dobrą obietnicę , którą wypowiedziałem o domu Izraela i o domu Judy. W owych dniach i w owym czasie sprawię, że prawdziwa latorośl wyrośnie Dawidowi. Będzie wykonywał prawo i sprawiedliwość na ziemi ”    Jer. 33, 14-15. 
Tej obietnicy wyczekiwali prorocy i mężowie Boży.

„Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Wy płakać i narzekać będziecie, a świat się będzie weselił...” Jan 16,20:
Jakie czasy Pan Jezus miał na myśli? 

„Podobne jest Królestwo Niebios do ukrytego w roli skarbu, który człowiek znalazł, ukrył i uradowany odchodzi, i sprzedaje wszystko, co ma, i kupuje oną rolę”. Mt. 13,44.
Czy była w twym życiu taka chwila, w której z radością pobiegłeś sprzedać wszystko, co masz... ?

Wzmiankę o takim procederze znalazłem w Księdze Ozeasza. Zaintrygowało mnie to tym bardziej, że mogłem być potencjalnym uczestnikiem tego procederu. Jaki to proceder? Okropny!

„Babilon jest złotym kubkiem w ręku Pana, upijającym całą ziemię. Z jego wina piły narody, dlatego też narody oszalały” Jer. 51,7.
Również dzisiaj wszystkie narody piją z tego kubka. Piją na swoją zgubę. Ten kubek jest tak samo atrakcyjny i godny pożądania, jak kubek babiloński. I tą samą zawartością kusi.

Jak tylko człowiek może sięgnąć pamięcią wstecz – w zasięgu jego wzroku pojawia się tajemnicza, dziwna, owiana mitem, niezwyciężona twierdza. Nazywa się Edom. Historia mówi, że nie znalazł się nikt wśród ludzi, który wyszedł by zwycięsko z tej twierdzy.